3 op de 10 jongeren voelen zich depressief. Als je depressief bent is het zwaarste om te beginnen aan de dag. Het veilige bed verlaten is al een van de moeilijkste obstakels. Al heb je maar 1 afspraak die dag. Dat is al een reden voor twijfel. Ongeveer de helft van de depressieve jongeren heeft angstgevoelens. Daardoor trekken ze zich terug uit sociale contacten. Als ze die dan weer opzoeken, levert dat stress op. Bij een simpele afspraak kunnen allerlei irreële gedachten opkomen. Hier komen soms fysieke klachten bij kijken, zoals een versnelde ademhaling of verhoogde hartslag. Wat je veel ziet bij mensen met een depressie is dat ze situaties personaliseren. Ze denken dat alles betrekking op hen heeft en mensen en situaties zich tegen hen keren. Het heeft iets egocentrisch. Vaak komt bij een depressie ook een verhoogde prikkelbaarheid kijken. Alles komt directer binnen, bijvoorbeeld kleine geluiden op straat. Ook denken ze dat mensen het aan hen kunnen aflezen dat ze depressief zijn. Perfectionisme speelt bij sommige vormen van depressie een grote rol. Degene die depressief is vergelijkt zichzelf met mensen in zijn of haar omgeving. Daarbij kijken ze vooral naar de goede eigenschappen van de ander en focussen ze bij zichzelf op hun tekortkomingen. Rumineren heet dat: alleen maar piekeren over wat niet goed gaat. Deze gedachten kunnen compleet de overhand nemen. Naast dat depressieve mensen zich niet goed voelen, schamen ze zich ook vaak. Over wat ze voelen en dat ze dit niet goed uit kunnen leggen. Dat zorgt soms ook voor een schuldgevoel. Bijvoorbeeld dat ze hun omgeving belasten met hun aanwezigheid en moeilijke gedachten. Depressieve mensen kunnen ook het gevoel hebben dat ze verzaken. Daardoor praten ze er pas over als de situatie vergevorderd is. Een depressie overwinnen is moeilijk en duurt vaak maanden. Gemiddeld wachten jongeren tien weken op professionele hulp. Daarna is het risico op een terugval groot.

bron: https://schooltv.nl/link/ik-zie-wat-jij-niet-ziet/#q=psychisch

vakbladen

Ik heb gebruik gemaakt van het volgende artikel :
‘Uit opsluiten haal je toch geen enkel werkplezier?’
Bij haar eerste aanstelling als psychiater kreeg Esmée Arredondo de opdracht het aantal separaties te verlagen. Dat lukte. Sterker, haar afdeling is sinds een half jaar separeervrij.
‘Soms ben ik beleidsmaker, dan behandelaar, dan teamcoach. En soms moet ik een beetje moeder zijn’

Esmée Arredondo heeft het aantal separaties niet deels weten te verlagen maar zelfs helemaal. Heel haar afdeling is sinds een half jaar separeervrij. Volgens Esmée haal je toch echt geen werkplezier uit mensen opsluiten. Er moest een andere oplossing zijn. Hoe het haar is gelukt blijft onbekend maar haar patiënten zijn hier ook erg blij mee.

Mijn mening :

Ten eerste wist ik niet wat separeren was. Dit heb ik opgezocht en het betekend : Een patiënt in een prikkel loze ruimte stoppen.
Te beginnen ben ik het er niet mee eens om mensen zomaar in hokken te stoppen. Ik ben wel van mening dat in de ergste gevallen dit misschien ooit nodig is.
Ik vind het een goed initiatief om afdelingen separeervrij te maken maar we weten eigenlijk niet of patiënten het fijn vinden of niet. Ik denk dat een patiënt die zwaar autisme heeft bijvoorbeeld het misschien wel fijn vind in een prikkel loze kamer. Dan heeft hij of zij misschien een keer rust in zijn hoofd.
Wel denk ik dat met mensen zomaar wegstoppen in zo’n ruimte niet echt werkt als behandeling. Ik kan niet echt geloven dat je er beter van word.

oriënteren op internet